thepoetry4u.blogspot.com
เตียนห้องได้ฟังดังนั้นจึงว่าแก่ผู้คุมว่า เรารู้น้ำใจอ้วนเสี้ยวอยู่ เราจึงบอกเนื้อความให้ฟังท่านไม่ใคร่จะเชื่อ ผู้คุมได้ฟังดังนั้นก็ร้องไห้ เตียนห้องจึงว่าท่านจะโศกเศร้าไปไยให้ป่วยการ อันคำโบราณกล่าวไว้ว่า ธรรมดาเกิดมาเป็นชาย ถ้าจะหาเจ้านายก็ให้พึงพิเคราะห์ดูน้ำใจซึ่งดีแลร้ายก่อนจึงให้เข้าอยู่ด้วยแลตัวเราทิ้งคำโบราณเสีย มิได้พิจารณาดูน้ำใจอ้วนเสี้ยวให้ปรากฏว่าดีแลร้าย เห็นแต่กับยศถาศักดิ์เข้ามาอยู่ด้วยอ้วนเสี้ยว อ้วนเสี้ยวเป็นคนหาสติปัญญามิได้จึงเกิดเหตุทั้งนี้ก็เพราะกรรมของเรา แล้วเตียนห้องก็ขอกระบี่มาเชือดคอตายแลชาวเมืองทั้งปวงรู้ว่าเตียนห้องตาย ก็ชวนกันสงสารเตียนห้องว่ามีความสัตย์ซื่อเป็นอันมาก ต่างคนต่างร้องไห้รัก
ฝ่ายอ้วนเสี้ยวครั้นมาถึงเมืองกิจิ๋ว ก็มีความทุกข์ร้อนสติฟั่นเฟือนไปด้วยเสียทัพมา มิได้ออกว่าราชการ อ้วนถำนั้นลาบิดาจะไปอยู่รักษาเมืองเซียงจิ๋วดังเก่า ฝ่ายนางเล่าชือผู้เป็นภรรยา เห็นอ้วนเสี้ยวไม่สบายทั้งสติก็ฟั่นเฟือนไป มิได้ออกว่าราชการเป็นหลายวัน จึงเข้าไปว่าแก่อ้วนเสี้ยวว่า ตัวท่านหาความสบายไม่แล้ว ราชการบ้านเมืองก็จะผันแปรไป แลบุตรของท่านสามคน อ้วนถำผู้พี่ก็จะไปรักษาเมืองเซียงจิ๋ว อ้วนฮีไปรักษาเมืองอิวจิ๋ว ยังแต่อ้วนซงซึ่งเป็นบุตรข้าพเจ้า ท่านจงพิเคราะห์ดูว่าผู้ใดจะมีสติปัญญา จงให้ว่าราชการเมืองไปพลางกว่าท่านจะมีความสบาย
อ้วนเสี้ยวได้ฟังดังนั้นก็ว่าเจ้าคิดดังนั้นก็ชอบอยู่ จึงให้หาสิมโพย ฮองกี๋ซินเบ้ง กัวเต๋ามาปรึกษาตามคำนางเล่าซือว่า ที่ปรึกษาทั้งสี่คนได้ฟังดังนั้นจึงปรึกษาแก่งแย่งกัน ด้วยสิมโพยกับฮองกี๋นั้นมีใจรักอ้วนซง จะให้ว่าราชการเมืองแต่กัวเต๋ากับซินเบ้งนั้นจะใคร่ให้อ้วนถำเป็นใหญ่ อ้วนเสี้ยวจึงว่าท่านทั้งสี่ปรึกษาไม่ตกลงกัน ครั้งนี้ศึกภายนอกก็ติดพันอยู่ยังไม่ปรกติ ตัวเราก็หาความสบายมิได้ ภายในเมืองนี้เราคิดจะตั้งแต่งบุตรเราไว้ให้เป็นหลักเมือง จะได้ป้องกันรักษาอาณาประชาราษฎรสืบไป แลบุตรเราทั้งสามคนนี้ อ้วนถำน้ำใจหยาบช้ามักฆ่าฟันผู้คนเสีย อ้วนฮีนั้นเล่าเป็นคนใจเย็นอาการเร็วไม่ได้ แต่อ้วนซงบุตรนางเล่าชือนั้นมีสติปัญญาทั้งน้ำใจก็โอบอ้อมอารี รักทหารแลไพร่บ้านพลเมือง ควรที่เราจะตั้งอ้วนซงให้เป็นใหญ่ในเมืองกิจิ๋วนี้ จึงจะได้บำรุงรักษาอาณาประชาราษฎรสืบไป กัวเต๋าจึงว่า อ้วนถำเป็นบุตรใหญ่ ท่านให้ไปรักษาเมืองเซียงจิ๋วซึ่งขึ้นแก่เมืองกิจิ๋ว บัดนี้ท่านจะให้อ้วนซงซึ่งเป็นบุตรน้องเป็นใหญ่ในเมืองกิจิ๋วบังคับบัญชาอ้วนถำผู้พี่นั้น จะมิเสียขนบธรรมเนียมไปหรือ ข้างอ้วนถำก็จะมีความน้อยใจ ข้อหนึ่งการสงครามก็ยังติดพันกันอยู่ ท่านจะไม่คิดอ่านการศึกเสียให้สำเร็จก่อน จะมาด่วนเป็นกังวลด้วยตั้งแต่บุตรให้เป็นใหญ่ ข้าพเจ้าเห็นบุตรท่านจะมีพยาบาทกันไปเป็นมั่นคง ขอให้งดไว้ เร่งคิดอ่านจัดแจงทหารยกไปทำสงครามด้วยโจโฉให้สำเร็จก่อน
อ้วนเสี้ยวยังมิตอบประการใด พอทหารเข้ามาบอกว่า บัดนี้อ้วนถำคุมทหารห้าหมื่น อ้วนฮีคุมทหารหกหมื่น โกกันผู้หลานซึ่งเป็นเจ้าเมืองเป๊งจิ๋วคุมทหารห้าหมื่น มาจะช่วยทำการสงครามหวังจะแก้แค้นโจโฉ อ้วนเสี้ยวได้ฟังดังนั้นก็มีความยินดี จึงจัดแจงทหารได้ประมาณสิบหมื่นเศษ แล้วพาอ้วนถำ อ้วนฮี อ้วนซง โกกันยกกองทัพไปถึงตำบลซองเต๋ง จึงให้ตั้งมั่นอยู่
ฝ่ายโจโฉเมื่อยกกองทัพข้ามแม่น้ำไปตามอ้วนเสี้ยว ครั้นไม่ทันแล้วก็กลับมาตั้งอยู่ ณ ริมแม่น้ำฮองโห ชาวบ้านนอกทั้งปวงเอาสิ่งของแลข้าวปลาอาหารมาให้โจโฉเป็นอันมาก โจโฉนั้นมีความยินดี เห็นชายชราสี่คนซึ่งเอาของมาให้จึงเรียกตัวขึ้นมาบนที่อยู่แล้วถามว่า ท่านทั้งสี่นี้อายุสักเท่าไร คนชรานั้นจึงบอกว่าอายุข้าเจ้าทั้งสี่คนนี้ ได้คนละเก้าสิบปีปลายแล้ว โจโฉจึงว่า ซึ่งเรายกกองทัพมาต้านทานอ้วนเสี้ยวนี้เพราะความจำเป็น แต่มีใจเอ็นดูท่านทั้งปวงซึ่งเป็นชาวบ้านนอกจะได้ความเดือนร้อน เพราะทหารของเราเที่ยวไปทำข่มเหงช่วงชิงเอาข้าวปลาอาหารมาเลี้ยงชีวิต คนชราจึงว่าข้อนั้นจะThepoetry4u.: Tony
ที่มา : หนังสือสามก๊ก (ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง หน)
ขอขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง..ด้วยความเคารพจากใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น