thepoetry4u.blogspot.com
อยู่เป็นสามารถ เคาทูจึงขับม้ารำทวนเข้าไล่ฆ่าฟันทหารเลวล้มตายเป็นอันมาก แล้วหักหาซลุยไล่เข้าไปฆ่าทหารเอกอ้วนเสี้ยวเสียประมาณสิบเอ็ดสิบสองคน ทหารอ้วนเสี้ยวต้านทานมิได้ก็แตกระส่ำระสาย อ้วนเสี้ยวเห็นดังนั้นก็พาบุตรทั้งสามคนกับหลานแลทหารทั้งปวงแตกพ่านหนี โจโฉเห็นได้ทีก็ขับทหารรุกไล่ไป
ขณะเมื่ออ้วนเสี้ยวแตกมานั้นพอได้ยินเสียงม้าล่อ แล้วเห็นข้างขวาทางนั้นโกลำคุมทหารมาเป็นอันมาก ฝ่ายซ้ายนั้นแฮหัวเอี๋ยนคุมทหารตีกระหนาบเข้ามา อ้วนเสี้ยวตกใจมิได้คิดที่จะสู้รบ ก็พาบุตรกับหลานแลทหารหนีไปได้ทางประมาณร้อยเส้น พอทหารอิกิ๋มตีเข้ามาฝ่ายขวา ข้างซ้ายทางนั้นงักจิ้นคุมทหารตีกระหนาบเข้ามา อ้วนเสี้ยวก็พากันหนีออกไปทางประมาณสามสิบเส้น เห็นข้างขวานั้นซิหลงคุมทหารสกัดไว้ ข้างซ้ายลิเตียนคุมทหารตีกระหนาบมา อ้วนเสี้ยวพาบุตรกับหลายแลทหารเล็ดลอดหนีออกไป ครั้นถึงค่ายก็เข้าหยุดอยู่หุงอาหารพอสุกเตียวคับกับเตียวเลี้ยวคุมทหารหักค่ายเข้ามา อ้วนเสี้ยวไม่ทันกินอาหาร ตกใจพาลูกกับทหารทั้งปวงหนีออกจากค่ายไป กำลังอิดโรยอุตส่าห์พากันรีบไปถึงเนินเขาแห่งหนึ่ง พอพบทหารโจหองกับแฮหัวตุ้นคุมทหารตีกระหนาบเข้ามา อ้วนเสี้ยวจึงร้องว่าแก่ทหารทั้งปวงว่า ถ้าผู้ใดไม่ช่วยกันรบพุ่งทหารโจโฉ ก็จะฆ่าเสียทหารทั้งปวงได้ยินอ้วนเสี้ยวว่าดังนั้น ก็ช่วยกันรบฝ่าป้องกันพาอ้วนเสี้ยวออกไปได้ แลนายทหารโจโฉทั้งสิบกองนั้น ฆ่าฟันทหารอ้วนเสี้ยวล้มตายโดยลำดับมาเป็นอันมาก อ้วนเสี้ยวครั้นหนีมาพ้น เห็นอ้วนฮีผู้บุตรกับโกกันผู้หลานนั้นถูกเกาทัณฑ์แลอาวุธเป็นหลายแห่ง อ้วนเสี้ยวกอดบุตรกับหลานเข้าร้องไห้จนสลบไป ทหารทั้งปวงเห็นดังนั้นก็ตกใจช่วยกันแก้ไขฟื้นขึ้น ในขณะนั้นอ้วนเสี้ยวมีความแค้นเป็นอันมากจนอาเจียนโลหิตออกมา ครั้นได้สติก็ถอนใจใหญ่แล้วว่า แต่เราเกิดมาจะได้มีความทุกข์แลความแค้นเหมือนครั้งนี้หามิได้ อันชีวิตเราครั้งนี้เห็นจะไม่รอดแล้ว บุตรเราแลหลานกับทหารทั้งปวงจงพากันกลับไปเมือง แล้วเร่งคิดอ่านซ่องสุมทหารยกไปกำจัดโจโฉเสีย ให้หายความแค้นเราจงได้ แล้วอ้วนเสี้ยวคิดว่า เมืองเซียงจิ๋วนั้นเป็นทางไกล เกลือกโจโฉจะยกไปตีเอาก็จะซ้ำเสียทีไป จึงให้อ้วนถำกับกัวเต๋า ซินเบ้งไปอยู่รักษาเมืองเซียงจิ๋ว แล้วให้อ้วนฮีกลับไปเมืองอิวจิ๋ว โกกันกลับไปเมืองเป๊งจิ๋ว ให้กะเกณฑ์ทหารสามเมืองไว้จงพร้อม ถ้าเราให้หาเมื่อใดจะได้ยกมาทันที อ้วนเสี้ยวจึงพาอ้วนซงกับทหารซึ่งเหลือนั้นกลับไปเมืองกิจิ๋ว อ้วนเสี้ยวนั้นป่วยอยู่ จึงสั่งอ้วนซงให้ว่าราชการเมืองให้สิมโพย ฮองกี๋เป็นผู้ช่วยราชการ
ฝ่ายโจโฉครั้นมีชัยชนะแก่อ้วนเสี้ยวเป็นคำรบสอง จึงให้ซ่องสุมเกลี้ยกล่อมทหารอ้วนเสี้ยว ซึ่งแตกอยู่ป่านั้นได้ไว้เป็นอันมาก แล้วก็ยกเข้าอยู่ในค่ายตำบลซองเต๋ง จึงปูนบำเหน็จเงินทองเสื้อผ้าให้ทหารใหญ่น้อยซึ่งมีความชอบตามสมควร แล้วโจโฉก็แต่งทหารให้เข้าไปสอดแนมในเมืองกิจิ๋วนั้น ให้รู้ว่าอ้วนเสี้ยวจะคิดอ่านประการใด ทหารนั้นปลอมเข้าไปอยู่เป็นหลายวัน เห็นออกมาบอกแก่โจโฉว่าบัดนี้อ้วนเสี้ยวป่วยให้อ้วนซงว่าราชการแทน แลอ้วนซงนั้นคิดเกรงว่าเราจะยกไปตีเอาเมืองกิจิ๋ว จึงเกณฑ์ทหารขึ้นรักษาหน้าที่เชิงเทินไว้เป็นมั่นคง อันอ้วนถำ อ้วนฮี โกกันนั้นกลับไปรักษาเมืองอยู่
โจโฉได้ฟังดังนั้นยังมิได้ว่าประการใด ที่ปรึกษาแลทหารทั้งปวงจึงว่า บัดนี้อ้วนเสี้ยวก็ป่วยอยู่ ซึ่งให้อ้วนซงว่าราชการแทนนั้น เห็นความคิดแลฝีมืออ้วนซงจะรักษาป้องกันเมืองไม่ได้ ขอให้ท่านเร่งยกกองทัพไปตีเอาเมืองกิจิ๋วก็จะได้โดยง่าย โจโฉจึงตอบว่าอันเมืองกิจิ๋วนั้นเสบียงอาหารก็บริบูรณ์ ทั้งสิมโพยก็มีสติปัญญาอยู่ ซึ่งเราจะยกไปรบพุ่งหักหาญเอาโดยเร็วนั้นยังไม่ได้ ด้วยเทศกาลนี้เป็นหน้าข้าวโภชน์สาลีสุก อาณาประชาราษฎรจะได้ความเดือดร้อน เราจะตั้งมั่นอยู่ให้ราษฎรเกี่ยวข้าวแล้ว จึงจะยกไปตีเอาก็จะได้โดยสะดวก
ในขณะนั้นพอม้าใช้ถือหนังสือซุนฮกมาให้โจโฉ โจโฉรับมาอ่านดูในหนังสือนั้นเป็นใจความว่า บัดนี้เล่าปี่ไปอยู่เมืองยีหลำ ซ่องสุมทหารได้ประมาณห้าหมื่นเศษ แจ้งว่ามหาอุปราชยกกองทัพมาทำสงครามด้วยอ้วนเสี้ยว เล่าปี่ให้เล่าเพ็กอยู่รักษาเมืองยีหลำ ตัวเล่าปี่นั้นยกกกองทัพตลบหลังมาจะตีเอาเมืองฮูโต๋ ขอให้มหาอุปราชเร่งยกกองทัพมารบพุ่งป้องกันThepoetry4u.: Tony
ที่มา : หนังสือสามก๊ก (ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง หน)
ขอขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง..ด้วยความเคารพจากใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น