thepoetry4u.blogspot.com
ขณะเมื่ออ้วนเสี้ยวแตกไปนั้น ทหารโจโฉกองหนึ่งเข้าไปในค่ายเห็นจอสิวต้องจำอยู่ ก็เอาตัวมาให้โจโฉ โจโฉเห็นทหารได้จอสิวมา จึงสั่งให้ถอดเครื่องจำออกเสีย แล้วว่าเรากับจอสิวรู้จักกันมาแต่ก่อน จอสิวเห็นโจโฉทำดังนั้น ก็รู้ว่าโจโฉจะเกลี้ยกล่อมเอาไว้ด้วย จึงร้องว่าอ้ายโจโฉมึงอย่าพักมาเกลี้ยกล่อมกูเลยกูหาอ่อนน้อมต่อมึงไม่
โจโฉได้ฟังจอสิวว่าหยาบช้าดังนั้นมิได้มีความโกรธ จึงเอาเงินทองเสื้อผ้าให้แก่จอสิว แล้วว่าอ้วนเสี้ยวนั้นเป็นคนหาสติปัญญามิได้จึงไม่เลี้ยงท่านให้ถึงขนาด แม้เราได้ท่านมาไว้ด้วย เราจะคิดอ่านกำจัดอ้วนเสี้ยวเสียก็จะได้โดยง่าย เหตุใดท่านยังคิดรักอ้วนเสี้ยวอยู่อีกเล่า จอสิวมิได้ตอบประการใด โจโฉจึงให้แต่งโต๊ะเลี้ยงจอสิว
ครั้นเวลากลางคืนจอสิวจึงลักม้าได้ตัวหนึ่ง แล้วก็ลอบควบหนีจะไปหาอ้วนเสี้ยว ทหารโจโฉจับจอสิวได้ เอาตัวมาส่งให้แก่โจโฉ โจโฉจึงว่าจอสิวไม่พอใจอยู่ทำราชการด้วยเรา แล้วก็สั่งให้ทหารเอาตัวไปฆ่าเสีย แล้วโจโฉได้คิดว่าเราให้ฆ่าจอสิวอันมีน้ำใจสัตย์ซื่อต่อนายนั้นไม่ควร จึงให้แต่งการศพแล้วเอาไปฝังไว้ฟากแม่น้ำฮองโห จึงให้เอาศิลามาจารึกอักษรไว้ว่า จอสิวนี้มีความสัตย์สุจริตรักนายเป็นอันมาก ผู้ใดจะทำการไปภายหน้า จงดูเยี่ยงอย่างจอสิวนี้เถิดแล้วโจโฉก็จัดทหารรีบยกข้ามแม่น้ำฮองโหไป หวังจะตามอ้วนเสี้ยว ขณะนั้นอ้วนเสี้ยวกับทหารแปดร้อยยกหนีไปถึงแดนเมืองลิหยง
ฝ่ายเจียวหงีซึ่งอ้วนเสี้ยวให้อยู่รักษาเมืองลิหยงนั้น เกรงว่าโจโฉจะยกมาทำอันตราย จึงกะเกณฑ์ทหารออกตั้งค่ายอยู่นอกเมือง ครั้นรู้ข่าวว่าอ้วนเสี้ยวเสียทีแก่โจโฉ หนีมาถึงแดนเมืองดังนั้น ก็ออกมารับอ้วนเสี้ยวเชิญเข้าไปในค่าย อ้วนเสี้ยวจึงเล่าเนื้อความให้เจียวหงีฟังทุกประการ แล้วอ้วนเสี้ยวกับเจียวหงีก็อยู่ในค่าย
ฝ่ายทหารอ้วนเสี้ยวซึ่งแตกโจโฉมา รู้ข่าวว่าอ้วนเสี้ยวเข้าอยู่ในค่ายลิหยงก็มีความยินดี จึงชวนกันเข้าไปหาอ้วนเสี้ยว อ้วนเสี้ยวได้ทหารขึ้นเป็นอันมากคิดจะยกไปรบโจโฉ จึงยกออกจากค่ายลิหยงจะไปเมืองกิจิ๋ว ครั้นถึงกลางทางพอเวลาค่ำ อ้วนเสี้ยวจึงให้หยุดทหารอยู่ริมเชิงเขาแห่งหนึ่ง อ้วนเสี้ยวอยู่ในกองทัพ ได้ยินเสียงร้องไห้อยู่ภายนอก อ้วนเสี้ยวคิดสงสัยจึงลุกออกไปลอบฟังดูได้ยินเสียงทหารร้องไห้รักพี่น้องซึ่งตายบ้าง ร้องไห้ร่ำว่าแม้นายเราฟังคำเตียนห้องว่ากล่าวแล้ว ไหนเลยจะได้ความเดือดร้อนถึงเพียงนี้
อ้วนเสี้ยวได้ฟังดังนั้นก็คิดว่า ถ้าเราฟังคำเตียวห้องห้ามปราม ทหารเราก็จะไม่มีอันตราย ซึ่งเราจะกลับเข้าไปเมืองกิจิ๋วนั้น ก็อายแก่เตียนห้องเป็นอันมาก แต่จำจะไปให้ถึงก่อน จะได้คิดการแก้แค้นโจโฉ ครั้นเวลารุ่งเช้า อ้วนเสี้ยวก็คุมทหารยกล่วงไป พอพบฮองกี๋ซึ่งเป็นที่ปรึกษาขี่ม้าพาทหารมา อ้วนเสี้ยวจึงว่าแก่ฮองกี๋ว่า เราไปทำศึกครั้งนี้เสียทีโจโฉมาเพราะเหตุว่าเรามิได้ฟังคำเตียนห้องห้าม ซึ่งเราจะกลับไปเมืองบัดนี้ ให้คิดอายเตียนห้องนัก
ฮองกี๋จึงแกล้งยุยงว่า เตียนห้องซึ่งต้องจำอยู่ในคุกนั้น รู้กิตติศัพท์ว่าท่านแตกโจโฉมาก็ตบมือหัวเราะ แล้วว่าเพราะท่านมิฟังคำให้เอาเตียนห้องไปจำไว้ บัดนี้ก็สมเหมือนคำเตียนห้องว่า อ้วนเสี้ยวได้ฟังดังนั้นก็โกรธ จึงว่าดูดู๋เตียนห้องมันบังอาจตบมือหัวเราะเยาะได้ กูจะไว้ชีวิตมันสืบไปไม่ได้ จึงเอากระบี่นั้นส่งให้ทหารแล้วสั่งว่า จงรีบไปให้ถึงเมืองก่อน เอาตัวเตียนห้องออกมาฆ่าเสีย ทหารนั้นก็รับเอากระบี่ไป
ฝ่ายผู้คุมจึงว่าแก่เตียนห้องว่า ตัวข้าพเจ้าเป็นผู้น้อย สืบไปภายหน้าจะขอพึ่งบุญท่าน เตียนห้องจึงถามผู้คุมว่า ตัวเราเป็นคนโทษ เหตุใดท่านมาเจรจาดังนี้ ผู้คุมจึงตอบว่า เดิมท่านได้ห้ามปรามอ้วนเสี้ยวว่าอย่าเพ่อยกทัพไป ถ้าจะขืนยกไปก็จะปราชัยแก่โจโฉ อ้วนเสี้ยวไม่ฟังท่าน ขืนยกไปทำการศึกจนแตกมาข้าพเจ้าเห็นว่าสมคำท่านห้าม อ้วนเสี้ยวจะได้ถอดท่านออกแล้ว จะนับถือเชื่อฟังเลี้ยงดูท่านสืบไป ข้าพเจ้าจึงว่าจะฝากตัวท่านไว้ เตียนห้องได้ฟังดังนั้นก็หัวเราะแล้วตอบว่า ซึ่งท่านจะฝากตัวเรานั้นขอบใจแล้ว ถ้าอ้วนเสี้ยวกลับมาถึงเมื่อใดเราก็จะถึงแก่ความตายเมื่อนั้น ผู้คุมจึงว่าคนทั้งปวงพูดจากันว่า ท่านห้ามไว้ก็ต้องกับคำท่าน เห็นอ้วนเสี้ยวจะเลี้ยงดูท่านเป็นปรกติ เหตุใดท่านจึงว่าจะตายเล่าเตียนห้องก็ตอบว่า ถ้าอ้วนเสี้ยวมีชัยชนะมา เห็นจะไว้ชีวิตเรา บัดนี้แตกมาต้องกับคำเราว่า เห็นจะมีความอัปยศแก่เรา จะให้ฆ่าเราเสียเป็นมั่นคง Thepoetry4u.: Tony
ที่มา : หนังสือสามก๊ก (ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง หน)
ขอขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง..ด้วยความเคารพจากใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น