thepoetry4u.blogspot.com
ซุนเซ็กได้ฟังดังนั้นก็ยิ่งมีความโกรธเป็นอันมาก จึงว่ากุยแกนั้นมีสติปัญญาประการใด จึงบังอาจว่ากล่าวหยาบช้าแก่เรานัก จำจะยกไปตีเอาเมืองฮูโต๋ให้จงได้จะจับเอาตัวกุยแกฆ่าเสีย แล้วจะสับให้ละเอียดมิให้กากลืนแค้น จึงให้หาที่ปรึกษาทั้งปวงมาสั่งว่า กุยแกว่ากล่าวหยาบช้าแก่เรา เร่งเกณฑ์ทหารให้พร้อมเราจะยกกองทัพไปตีเมืองฮูโต๋จับกุยแกฆ่าเสียให้ทันแค้น เตียวเจียวจึงว่า เดิมหมอมารักษาแผลเกาทัณฑ์นั้น ก็ได้ห้ามท่านอย่าให้มีความโกรธถึงร้อยวัน บัดนี้ได้ยี่สิบวันเศษแลท่านจะมาบำรุงโทโส จะยกกองทัพไปด้วยคำกุยแกนั้นไม่ควร
ขณะนั้นพอคนใช้เข้ามาบอกซุนเซ็กว่า บัดนี้ตันจิ๋นทหารอ้วนเสี้ยวจะเข้ามาหาท่าน ซุนเซ็กก็ให้รับเข้ามา ตันจิ๋นคำนับแล้วก็เอาหนังสือส่งให้ ซุนเซ็กรับเอาหนังสืออ้วนเสี้ยวมาอ่านดูเป็นใจความว่า โจโฉนั้นเป็นศัตรูราชสมบัติ ให้ซุนเซ็กเป็นใจเดียวกับเรา ยกกองทัพตีกระหนาบเมืองฮูโต๋เข้ามาทางทิศใต้ เราจะยกตีลงไปทางฝ่ายเหนือจะได้กำจัดโจโฉเสีย ซุนเซ็กแจ้งในหนังสือนั้นก็มีความยินดีจึงให้แต่งโต๊ะแล้วเชิญตันจิ๋นแลทหารทั้งปวงขึ้นไปกินโต๊ะบนหอรบ
ขณะเมื่อเสพย์สุราอยู่นั้น ซุนเซ็กเห็นทหารทั้งปวงซึ่งกินโต๊ะพูดจาซุบซิบกันแล้วจูงมือพากันลงไปจากหอรบ ซุนเซ็กมีความสงสัยจึงถามคนใช้ว่า เหตุใดขุนนางแลทหารพูดซุบซิบกันแล้วลงไปจากหอรบ คนใช้จึงบอกว่า อิเกียดซึ่งคนทั้งปวงนับถือว่ามีความรู้ศํกดิ์สิทธิ์นั้น บัดนี้เดินทางมาทางใต้ถุนหอรบ ทหารทั้งปวงเห็นมีความยินดีจึงชวนกันลงไปคำนับ ซุนเซ็กได้ฟังดังนั้นจึงเยี่ยมออกไปดูตามหน้าต่างหอรบ เห็นอิเกียดแต่งตัวใส่เสื้องามเหมือนเทพดา มือถือไม้เท้าเดินไปตามทาง ชาวเมืองทั้งปวงถือดอกไม้ธูปเทียนมาคำนับอิเกียด ซุนเซ็กโกรธด่าอิเกียดว่า มันทำทั้งนี้เป็นการโกหก แล้วให้ทหารเลวทั้งปวง เร่งไปจับเอาตัวอิเกียดมาฆ่าเสีย
ทหารทั้งปวงจึงว่า อิเกียดนี้อยู่นอกเมืองฝ่ายตะวันออก เคยเอาน้ำมนต์เข้ามาให้ชาวเมืองซึ่งป่วยไข้รดก็หายเนืองๆ อยู่ แล้วชาวเมืองทั้งปวงก็นับถืออยู่ว่าอิเกียดเป็นคนใจบุญ เอ็นดูแก่ราษฎร ซึ่งท่านจะให้ไปจับมาฆ่าเสียนั้นไม่ควร ซุนเซ็กได้ฟังดังนั้นก็ยิ่งมีความโกรธเป็นอันมาก จึงว่าแก่ทหารทั้งปวงให้เร่งไปจับเอาตัวมาให้จงได้ ถ้าผู้ใดขัดขวางไว้ กูจะให้ตัดศีรษะเสีย ทหารทั้งปวงก็ตกใจกลัวขัดมิได้จึงพากันไปจับเอาตัวอิเกียดขึ้นไปให้ซุนเซ็กบนหอรบ ซุนเซ็กจึงร้องตวาดแล้วถามว่าตัวมาแต่ไหน เหตุใดจึงทำการโกหกให้คนทั้งปวงลุ่มหลงดังนั้น
อิเกียดจึงตอบว่า ข้าพเจ้าอยู่บ้านลงเสีย ครั้งพระเจ้าซุนเต้เสวยราชย์นั้นข้าพเจ้าไปเที่ยวเก็บยาตำบลเขาขยกหยง ได้ตำราในถ้ำประมาณร้อยฉบับ สำหรับทำการเสกน้ำรักษาไข้ต่างๆ ข้าพเจ้าได้ตำรานั้นมาก็เที่ยวรักษาไข้คนทั้งปวงมิได้เอาทรัพย์สิ่งสิน ข้าพเจ้าคิดเอาแต่บุญ ซึ่งจะได้ทำความรู้ล่อลวงให้คนทั้งลุ่มหลงนั้นหามิได้ ซุนเซ็กจึงถามว่าตัวมิได้เอาสินจ้างของผู้ใด เหตุไฉนตัวจึงได้อาหารเลี้ยงชีวิตแลเครื่องนุ่งห่มแต่งตัวดังนี้ ตัวมึงนี้ก็พวกเดียวกันกับเตียวก๊กแม้ไม่ฆ่ามึงเสียมึงจะมีใจกำเริบคิดร้ายต่อกู แล้วสั่งทหารให้เอาตัวอิเกียดไปฆ่าเสีย
เตียวเจียวจึงห้ามว่า ตั้งแต่อิเกียดมาอยู่ในแดนเมืองกังตั๋งช้านานกว่าสามปีแล้ว ยังไม่ปรากฏว่าอิเกียดทำการล่อลวงผู้ใด ซึ่งท่านจะให้ฆ่าเสียนั้นไม่ควร ซุนเซ็กจึงว่าแก่เตียวเจียวว่า ท่านจะนับถือว่าอิเกียดเป็นคนใจบุญนั้นผิดไป อิเกียดเป็นThepoetry4u.: Tony
ที่มา : หนังสือสามก๊ก (ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง หน)
ขอขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง..ด้วยความเคารพจากใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น