thepoetry4u.blogspot.com
ฝ่ายเตียวบู ตันสูนรู้ดังนั้น ก็คุมทหารออกมาจะรบด้วยเล่าปี่ เล่าปี่จึงคุมทหารออกจากค่าย แล้วพากวนอู เตียวหุย จูล่ง ขับม้าขึ้นไปหน้าทหารทั้งปวง เล่าเห็นม้าซึ่งเตียวบูขี่นั้นมีลักษณะฝีเท้ารวดเร็วนัก แล้วว่าแก่กวนอู เตียวหุย จูล่งว่า ม้าซึ่งเตียวบูขี่นั้นดี ทำประการใดเราจะได้มาไว้ จูล่งจึงว่าท่านอย่าวิตกเลย ข้าพเจ้าจะอาสาออกไปจับม้านั้นมาให้จงได้ แล้วก็ขับม้ารำทวนออกไปรบด้วยเตียวบูได้สามเพลง จูล่งเอาทวนแทงเตียวบูตาย แล้วจับม้านั้นจะเอามาให้เล่าปี่ ตันสูนเห็นดังนั้นก็โกรธขับม้ารำง้าวออกมาจะรบชิงเอาม้า ตันสูนตกม้าตาย ทหารเตียวบู ตันสูนแตกไปบ้าง พากันเข้าด้วยเล่าปี่บ้าง
ขณะนั้นเล่าปี่ปราบปรามราษฎรชาวเมืองกังแฮให้อยู่เป็นปรกติแล้วก็ยกกลับมา ฝ่ายเล่าเปียวรู้ข่าวก็ออกไปรับเล่าปี่ถึงประตูเมือง แล้วพาเล่าปี่เข้ามา เล่าปี่จึงเล่าเนื้อความให้เล่าเปียวฟังทุกประการ เล่าเปียวมีความยินดีให้แต่งโต๊ะเลี้ยงเล่าปี่ ขณะเมื่อเล่าปี่เสพย์สูราอยู่นั้น เล่าเปียวจึงสรรเสริญเล่าปี่ว่า เจ้าเป็นน้องเรามีสติปัญญาแลฝีมือเป็นอันมาก แต่พี่มีความวิตกอยู่ว่าเมืองเรานี้เป็นเมืองหน้าด่าน เกรงซุนกวนเจ้าเมืองกังตั๋งหนึ่ง เตียวฬ่อเจ้าเมืองตังฉวนหนึ่งกับเมืองลำอวดซึ่งอยู่นอกแดนเมืองจีนหนึ่ง เกลือกจะยกมาทำอันตรายเมืองเรา เล่าปี่จึงตอบว่าทหารข้าพเจ้ามีสามคนล้วนมีฝีมือกล้าหาญ ถ้าท่านเห็นว่าด่านทางตำบลใดเป็นที่สำคัญ ก็ให้ไปตั้งป้องกันรักษาอยู่เถิด
เล่าเปียวแจ้งดังนั้นก็มีความยินดี จึงให้นำทหารนั้นมาดู แล้วให้เตียวหุยคุมทหารไปรักษาด่านต่อแดนเมืองลำอวด ให้กวนอูคุมทหารไปตั้งรักษาด่านข้างแดนเมืองตังฉวน จูล่งนั้นให้คุมทหารไปตั้งรักษาด่านเอาเมืองเกงจิ๋วต่อแดนเมืองกังตั๋ง ขณะนั้นเล่าเปียวไว้ใจ มิได้คิดเกรงว่าศึกเมืองใดจะยกมาทำอันตราย
ครั้นอยู่มาวันหนึ่งชัวมอจึงเข้ามาบอกแก่นางชัวฮูหยินผู้พี่ ซึ่งเป็นภรรยาเล่าเปียวว่าบัดนี้ เล่าเปียวเชื่อถือเล่าปี่ ให้ทหารเล่าปี่ทั้งสามคนนั้นคุมทหารออกไปตั้งอยู่ปลายแดนทั้งสามตำบล ตัวเล่าปี่นั้นอยู่ในเมือง นานไปข้าพเจ้าเห็นจะมีภัยถึงเล่าเปียวเป็นมั่นคง แล้วชัวมอก็ลาออกไป ครั้นเวลาค่ำนางชัวฮูหยินจึงแกล้งแต่งกลมารยาบอกแก่เล่าเปียวว่า ทุกวันนี้ข้าพเจ้ารู้ข่าวว่าชาวเมืองเกงจิ๋วไปมาหาสู่เล่าปี่เป็นอันมาก ขอท่านเร่งระวังตัวจงหนัก หาไม่จงคิดอ่านให้เล่าปี่ไปอยู่รักษาเมืองอื่นซึ่งขึ้นแก่เมืองเราดีกว่า ถ้าท่านมิฟังข้าพเจ้าเห็นภัยจะมาถึงตัวท่าน เล่าเปียวจึงตอบว่า อันเล่าปี่นั้นเป็นคนสัตย์ซื่อมิได้คิดร้ายต่อเรา นางชัวฮูหยินจึงตอบว่าซึ่งท่านจะประมาณใจเล่าปี่ว่าซื่อนั้น เกลือกเขาจะไม่ซื่อเหมือนใจท่าน เล่าเปียวก็มิได้ตอบประการใด
ครั้นอยู่มาวันหนึ่ง เล่าเปียวขี่ม้าพาทหารออกไปเที่ยวนอกเมือง เล่าปี่ก็ขี่ม้าตามไป เล่าเปียวเห็นม้าเล่าปี่งามจึงถามว่า ม้านี้ท่านได้มาแต่ไหน เล่าปี่ก็บอกว่าท้านี้ของเตียวบู ครั้นเจ้าของตายแล้วข้าพเจ้าจึงได้มาไว้ เล่าเปียวแจ้งดังนั้นก็พิศดูม้าแล้วชมว่างามเป็นหลายคำ เล่าปี่เห็นเล่าเปียวมีใจรักม้านั้น จึงลงเสียจากม้าแล้วว่า ม้านี้ท่านพอใจหรือ ข้าพเจ้าให้แล้วจงเอาไว้ขี่เล่นเถิด เล่าเปียวมีความยินดี ก็ขึ้นม้านั้นกลับเข้าเมือง เก๊งอวดจึงถามเล่าเปียวว่าม้านี้ท่านได้มาแต่ไหน เล่าเปียวจึงบอกว่า ม้านี้ของเตียวบู เล่าปี่ไปรบได้เอามาให้เราเก๊งอวดจึงพิเคราะห์ดูม้า เห็นลักษณะร้ายแล้วจึงว่า เก๊งเหลียงผู้พี่ข้าพเจ้านั้นรู้ดูลักษณะม้าว่าดีแลร้าย ครั้นเก๊งเหลียงใกล้จะตาย จึงบอกตำราให้ข้าพเจ้าเรียนไว้ แลข้าพเจ้าเห็นม้าตัวนี้มีฝีเท้ารวดเร็วก็จริงอยู่ แต่ลักษณะร้าย ที่ริมจักษุทั้งสองข้างล่างนั้นเป็นร่องน้ำตา ที่ขวัญนั้นมีขนร้ายแซมอยู่ เตียวบูขี่รบศึกจึงถึงแก่ความตาย ซึ่งท่านจะเอาม้านี้ขี่นั้นไม่ควร ด้วยลักษณะม้านี้ให้โทษแก่เจ้าของ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น