thepoetry4u.blogspot.com
ขงเบ้งจึงบอกว่า
อาวสิ้วเจ้าเมืองซังงาวเป็นคนชอบกันกับเล่าปี่นายเรา
บัดนี้เล่าปี่ก็คิดว่าจะผ่อนผันไปอาศัยอยู่ด้วย โลซกจึงว่า
อันเมืองซังงาวนั้นผู้คนข้าวปลาอาหารก็น้อย แต่ตัวอาวสิ้วเองก็ยังรักษามิใคร่ได้
เหตุใดจึงจะอาจรักษาผู้อื่นได้เล่า เรามิเห็นด้วย ขงเบ้งจึงว่า
ซึ่งท่านว่าทั้งนี้ก็ชอบอยู่ แต่ว่าบัดนี้จนใจอยู่แล้วด้วยหาที่จะอาศัยมิได้
จำเป็นจะไปพึ่งอยู่ก่อนพอได้ยั้งตัวก็จะได้คิดทำการต่อไป โลซกจึงว่า
ท่านจะไปอาศัยอยู่เมืองกังตั๋งจะมิดีหรือ อันซุนกวนนายเราก็มีน้ำใจอารี
ทั้งอาณาประชาราษฏรก็รักใคร่เป็นอันมาก แล้วข้าวปลาอาหารก็บริบูรณ์
ขอท่านให้คนไปหาซุนกวน พูดจาเกลี้ยกล่อมให้เป็นน้ำหนึ่งใจเดียว
ช่วยกันคิดอ่านกำจัดโจโฉเสีย เห็นจะสำเร็จดังความคิดของท่าน
ขงเบ้งจึงว่า
ท่านว่านี้บุณคุณนักหนา แต่ว่าเล่าปี่กับซุนกวนก็ไม่คุ้นเคยกันมาแต่ก่อน
ถึงจะให้ไปว่ากล่าวก็เห็นซุนกวนจะไม่ผ่อนผันกรุณา จะป่วยการเสียเปล่า
อนึ่งคนที่จะใช้ไปเจรจาต่างคนต่างใจนั้นก็ขัดสน โลซกจึงว่า บัดนี้จูกัดกิ๋นพี่ท่านก็ไปอยู่เมืองกังตั๋ง
เป็นที่ปรึกษาผู้ใหญ่ของซุนกวน ก็บ่นหาอยู่จะใคร่พบท่าน
ธุระอันนี้ข้าพเจ้าขอรับเอา จะพาท่านไปให้ถึงซุนกวนให้เจรจาด้วยจงได้
เล่าปี่ได้ฟังโลซกว่าดังนั้นจึงว่า
อันขงเบ้งนี้เป็นอาจารย์ของข้าพเจ้าเปรียบเหมือนดวงใจ แต่จะคลาดข้าพเจ้าสักครู่หนึ่งยังมิได้
หรือจะไปถึงเมืองกังตั๋งนั้นเรามิให้ไป โลซกก็อ้อนวอนว่า
ขอให้ขงเบ้งไปพบกันกับนายข้าพเจ้าสักครั้งหนึ่งเถิด เล่าปี่ก็ทำเป็นบิดพลิ้วมิยอม
ขงเบ้งจึงว่าแก่เล่าปี่ว่า อันการครั้งนี้จวนตัวเราอยู่แล้ว
จะนิ่งอยู่ฉะนี้ก็มิได้ ท่านจงให้ข้าพเจ้าไปเถิด จะได้รู้จักหนักแลเบาที่จะคิดอ่านผ่อนผันรักษาตัวไปข้างหน้า
เล่าปี่จึงว่า ถ้าฉะนั้นท่านจะไปก็ตาม โลซกได้ฟังดังนั้นก็ยินดี
จึงคำนับลาเล่าปี่แล้วก็พาขงเบ้งมาลงเรือ
จึงว่าท่านไปพบกับซุนกวนแล้วจงอย่าบอกว่าโจโฉมีทหารมาก บอกพรางเสียว่ามีทหารน้อย
ขงเบ้งจึงว่า ข้อนั้นท่านอย่าวิตกเลย ไว้เป็นพนักงานของเรา
ครั้นโลซกมาถึงเมืองกังตั๋ง
จัดแจงที่อยู่ให้แก่ขงเบ้งโดยสมควรแล้วก็เข้าไปหาซุนกวน ซุนกวนจึงถามว่า
ท่านไปสืบกิจการ ณ เมืองกังแฮนั้นยังเป็นประการใดบ้าง โลซกจึงว่า
ข้าพเจ้าไปสือบกิจการนั้นก็ได้แจ้งมาอยู่ แต่ทว่าจะบอกแก่ท่านบัดนี้ยังมิชอบกลก่อน
ซุนกวนได้ฟังดังนั้นจึงเอาหนังสือซึ่งโจโฉให้มานั้นยื่นให้โลซกดูทั้งผนึก
โลซกก็รับเอาหนังสือแล้วจึงว่า
โจโฉให้มีหนังสือมาทั้งนี้ปรารถนาจะเกลี้ยกล่อมให้เป็นใจเดียวกันด้วยหวังจะคิดทำการไปข้างหน้าเห็นจะไม่สุจริตต่อเป็นมั่นคง
แล้วฉีกผนึกออกอ่านให้ซุนกวนฟังเป็นใจความว่า
พระเจ้าเหี้ยนเต้ให้เราคุมทหารห้าสิบหมื่นมากำจัดเล่าจ๋องเสีย
บัดนี้ยกมาก็ได้เมืองซงหยงหัวเมืองเกงจิ๋วแล้ว
อาณาประชาราษฎรทั้งปวงก็มีความยินดีเป็นอันมาก แลเราก็ซ่องสุมทหารได้ถึงร้อยหมื่น
นายทหารพันหนึ่ง แต่มีน้ำใจคิดถึงท่านจะใคร่พบกันสักครั้งหนึ่ง
ขอให้ท่านออกมาเที่ยวเล่นป่า ณ
แดนเมืองกังแฮจะได้ช่วยกันคิดอ่านกำจัดเล่าปี่ผู้เป็นศัตรแผ่นดินเสีย
ถ้าสำเร็จแล้วเราจะแบ่งเมืองเกงจิ๋วให้แก่ท่านกึ่งหนึ่ง
แล้วเราจะร่วมสาบานไว้เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน
ถ้าท่านจะเห็นประการใดก็ให้มีหนังสือตอบมาให้แจ้ง
โลซกอ่านหนังสือแล้วจึงถามซุนกวนว่า
ใจของท่านจะคิดประการใดเล่า ซุนกวนจึงว่า เรายังมิรู้ที่จะคิดเลย เตียวเจียวจึงว่า
บัดนี้โจโฉได้คุมทหารถึงร้อยหมื่น เอารับสั่งพระเจ้าเหี้ยนเต้มาว่าทั้งนี้
ปรารถนาจะเที่ยวกำจัดให้อยู่ในอำนาจของตัว ซึ่งท่านจะคิดอ่านต่อสู้โจโฉนั้นก็ยาก
จะอาศัยได้ก็แต่ทะเลกั้นอยู่ บัดนี้เล่าโจโฉก็ได้เมืองเกงจิ๋ว
แล้วทหารในเมืองเกงจิ๋วก็สันทัดในทางทะเลเหมือนกันกับเมืองเรา
แม้โจโฉยกมาก็จะเสียที ขอให้คิดอ่านออกไปอ่อนน้อมโจโฉเถิด
อาณาประชาราษฎรทั้งปวงก็จะมีความสุขสืบไป บรรดาที่ปรึกษาทั้งปวงได้ฟังเตียวเจียวว่าดังนั้นจึงว่า
เตียวเจียวว่าดังนี้ชอบด้วยประเพณีดีนักหนา ซุนกวนก็นิ่งอยู่มิได้ว่าประการใด
เตียวเจียวจึงซ้ำว่า
อีกท่านอย่าวิตกอยู่เลยจงเร่งคิดอ่านออกไปคำนับโจโฉเห็นจะมีความสุข
ซุนกวนสั่นศีรษะแล้วก็นิ่งเสียสักครู่หนึ่งจึงลุกขึ้นจากที่เดินเข้าไปข้างใน
โลซกก็เดินตามเข้าไป ซุนกวนจับข้อมือโลซกเข้าแล้วก็ถามว่า
ที่ปรึกษาทั้งปวงเห็นด้วยถ้อยคำเตียวเจียวสิ้นฉะนี้ ท่านจะคิดประการใด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น