thepoetry4u.blogspot.com
ฝ่ายชาวเมืองซงเห็นเห็นเกิดจลาจลขึ้นดังนั้น ก็พากันอพยบครอบครัวยกไปตาเล่าปี่เป็นอันมาก อุยเอี๋ยนกับบุนเพ่งรบกันตั้งแต่เช้าไปจนเที่ยง ทหารทั้งปวงล้มตายทั้งสองฝ่ายเป็นอันมาก อุยเอี๋ยนจะส้บุนเพ่งมิได้ก็ชักม้าหนีออกมานอกเมืองจะมาหาเล่าปี่มิได้พบ แล้วหนีไปอยู่ด้วยฮันเหียนเจ้าเมืองเตียงสา ฝ่ายเล่าปี่ยกครอบครัวอพยพไปครั้งนั้นคนประมาณห้าหมื่น ครั้นมาถึงหน้ากุฏิศพเล่าเปียว จึงให้พักผู้คนทั้งปวงไว้ เล่าปี่ก็ลงจากม้าเข้าไปคำนับศพเล่าเปียว แล้วร้องไห้ว่า ท่านเป็นพี่ได้สั่งเสียแก่ข้าพเจ้าไว้แต่ก่อน ให้ข้าพเจ้าทำนุบำรุงเล่าจ๋องผู้บุตรนั้นข้าพเจ้าได้รับคำท่าน แลบัดนี้ข้าพเจ้าก็ทำมิตลอด โทษมีแก่ข้าพเจ้าเป็นอันมาก ขอท่านจงอดโทษข้าพเจ้าเหมือนท่านได้กรุณาแก่อาณาประชาราษฎรทั้งปวงช่วยคุ้มเกรงรักษาให้มีความสุขสืบไปเถิด
แลเมื่อเล่าปี่เข้าไปคำนับร้องไห้รักเล่าเปียวอยู่นั้น พอม้าใช้มาบอกว่า บัดนี้โจโฉยกกองทัพล่วงมาถึงเมืองอ้วนเซีย จัดแจงเรือจะข้ามทหารตามาอยู่แล้ว ทหารทั้งปวงได้ยินม้าใช้มาบอกดังนั้นก็ว่าแก่เล่าปี่ว่า ท่านมามัวเป็นห่วงอยู่ด้วยครอบครัวทั้งปวงมิใคร่จะรีบไป เดินทางแต่วันละน้อยคอยท่าอาณาประชาราษฎรอยู่ฉะนี้ เห็นจะหนีมิพ้น ถ้าโจโฉตามทันจะมิเสียท่วงทีหรือ ขอท่านทิ้งครอบครัวทั้งปวงเสีย รีบหนีขึ้นไปข้างหน้าให้ถึงเมืองกังเหลงก่อน ด้วยเองกังเหลงเป็นที่สำคัญจะป้องกันอันตรายต่อสู้โจโฉได้ เล่าปี่ร้องไห้พลางจึงตอบว่า ประเพณีผู้มีปัญญาปรารถนาจะคิดทำการใหญ่หลวงนั้น ก็ย่อมจะปกป้องอาณาประชาราษฎรทั้งปวงเป็นเค้ามูลจึงจะสำเร็จประโยชน์ แลบัดนี้อาณาประชาราษฎรทั้งปวงมีความเอ็นดูเรา สู้ติดตามมาได้ลำบาก อันจะทิ้งเสียนั้นเราทิ้งไม่ได้ อาณาประชาราษฎรทั้งปวงได้ยินเล่าปี่ว่าดังนั้นก็ร้องไห้ ยิ่งมีความรักเป็นอันมาก
ขงเบ้งจึงว่าแก่เล่าปี่ว่า บัดนี้โจโฉก็ยกติดตามมาใกล้จะทันอยู่แล้ว ขอท่านให้กวนอูรีบไปบอกแก่เล่ากี๋ ณ เมืองกังแฮ ให้ยกทัพเรือมาบรรจบ ณ เมืองกังเหลงจะได้ช่วยกัน เล่าปี่ก็เห็นด้วย จึงให้กวนอูกับซุนเขียนถือหนังสือไป ณ เมืองกังแฮให้ยกทัพเรือมาช่วย แล้วให้จูล่งคุมครอบครัวทั้งปวง แลเตียวหุยนั้นคุมทหารลงไปเป็นกองหลังสำหรับป้องกัน เล่าปี่ก็เดินเคร่าครอบครัวมา เดินทางแต่วันละร้อยเส้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น